Ο πολύ καλός μου φίλος…. Part 2

Γυρνά και μου λέει: μην με κοροϊδεύεις τώρα για να ξεχαστώ. Έχω τρελαθεί. Σε παρακαλώ πολύ.

Και του λέω ότι δεν κάνω πλάκα και ότι μιλάω πολύ σοβαρά. Γι αυτό και ξέρω πολλά να σου απαντήσω.

Και άρχισε ξανά τα κλάματα.

Του λέω «πάμε κάπου να μιλήσουμε ήρεμα και να σου εξηγήσω τα πάντα? Αλλά θα μου υποσχεθείς ότι θα σταματήσεις να κλαίς και θα ηρεμήσεις. Θα σου εξηγήσω τα πάντα.»

Φύγαμε και πήγαμε στην θάλασσα και αφού ήταν βράδυ ήμασταν μόνοι.

Φτάσαμε, έσβησα το αμάξι και άρχισα να του εξηγώ τα πάντα γενικά περί HIV ιού και για εμένα. Του έχτισα ένα πλάνο με το τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε (σιγά μην τον άφηνα να τα περάσει όλα μόνος του) και του είπα ότι αυτός θα πρέπει να βάλει και άλλο ένα πλάνο για το τι θα κάνει με την δουλειά του και το πώς θα φύγει από εκεί που έμενε χωρίς να τον πάρουν με το ζόρι για εξετάσεις και του φερθούν άσχημα.

Το πρώτο βήμα για το δικό μου πλάνο, ήταν να πάμε σε νοσοκομείο την επόμενη ημέρα, ώστε να ξεκινήσει να παρακολουθείτε από εκεί και να μπορέσει να συζητήσει με τον γιατρό του για διάφορα θέματα και να τον συμβουλέψουν για πράγματα που εγώ δεν μπορώ να συμβουλέψω.

Την επόμενη ημέρα τον πήγα στο νοσοκομείο που εγώ παρακολουθούμε και του είπα να πάει μόνος του μέσα και να δεί αν θα σε τον δεχτούν (ο λόγος που δεν πήγα μαζί του ήταν γιατί ήξερα ότι το νοσοκομείο είναι πλήρες πλέον και δεν ήθελα να ξέρουν ότι κάποιος τον έστειλε και έχω εγώ κάποιο πρόβλημα μετά).

Έλπιζα να τον δεχτούν γιατί πιστεύω στο Νοσοκομείο που πάω και θα ήταν επίσης μία βοήθεια για μένα ή για αυτόν να πηγαίνουμε στην ίδια μονάδα (να μου παίρνει ή να του παίρνω τα φάρμακα αν δεν μπορεί ο άλλος).

Τελικά τον δέχτηκαν, του εξήγησαν περί HIV και επίσης τον συμβούλεψαν τι να κάνει με την δουλειά του.

Όταν γύρισε στο αμάξι ήταν χαρούμενος και ξαλαφρωμένος από ένα βάρος.

Επίσης αισθάνθηκα ακόμα πιο ασφαλείς με την μονάδα μου, που ένας άνθρωπος ζήτησε την βοήθειά τους και του την έδωσαν απλόχερα και χωρίς γραφειοκρατίες, μπελάδες, ειρωνείες, φόβο.

Ο φίλος μου μου είπε πολλές φορές ευχαριστώ και ότι του έσωσα την ζωή, γιατί αν ήταν μόνος του το βράδυ που έμαθε τις απαντήσεις θα είχε αυτοκτονήσει.

Το δεύτερο βήμα όσων αφορά το HIV του, ήταν να αρχίσει να ετοιμάζει τα χαρτιά του όσων αφορά την ασφάλισή του στην Ελλάδα ώστε να είναι καλυμμένος και με το Νοσοκομείο.

Την επόμενη ημέρα κανονικά έπρεπε να φύγει για την δουλειά του, αλλά φυσικά δεν πήγε, διότι με το που θα πάταγε το πόδι του σε εκείνη την χώρα, θα τον συλλαμβάνανε και θα τον τρέχανε για εξετάσεις (για να ανανεώσει την βίζα του) και θα τον κράταγαν μέσα στο νοσοκομείο μέχρι να βγούν τα αποτελέσματα και τότε θα τον έστελναν αμέσως πίσω στην Ελλάδα στιγματισμένο για χωρίς τα υπάρχοντά του.

Τρέχαμε για μέρες να ετοιμάσουμε τα πάντα και επίσης «αναγκάστηκε» να πεί την αλήθεια στους φίλους και συναδέλφους του που μένουν σε εκείνη την χώρα. Τον δέχτηκαν, τον «αγκάλιασαν» και του υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν τα πάντα για να του στείλουν τα πράγματά του στην Ελλάδα.

Επίσης, για να μην χαλαρώσει πάρα πολύ και αδιαφορήσει για τον ιό (θεωρώ σωστό να περάσει ο οροθετικός το σοκ σε κάποιον βαθμό, αλλιώς θα ξεφύγει και θα του έρθουν όλα δυσκολότερα στο μέλλον), του είπα ότι από εδώ και πέρα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ιό ο ίδιος και με ένα βάθος. Το ότι είχε εμένα να τον βοηθήσω δεν πρέπει να τον κάνει αυτό να μην σκέφτεται την σοβαρότητα του ότι έχει έναν ιό μέσα του.

Καλός ή κακός, θεωρώ ότι είναι ευχή και κατάρα του να έχεις κάποιον δίπλα σου που να ξέρει για τον HIV όταν το πρωτομαθαίνεις, και δεν σκέφτεσαι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσεις από μόνος σου. Το να στα δίνει κάποιος έτοιμα μασημένη τροφή, μπορεί να σε καταστρέψει. Το να μην περάσεις τον πόνο και τον φόβο, σε κάνει πιο επιρρεπή στα λάθος βήματα αντιμετώπισης, παρά καλό.

Φυσικά είμαι εκεί για αυτόν, αλλά αυτός θα πρέπει να σκέφτεται τι θα κάνει και μετά θα τον βοηθάω εγώ.

Εγώ τα πέρασα όλα μόνος μου και χαίρομαι για αυτό. Φυσικά μία ενημέρωση την είχα, αλλά την αντιμετώπιση και την στεναχώρια, τα πέρασα μόνος μου.

Ο πολύ καλός μου φίλος…. Part 1

Έχω έναν φίλο που δουλεύει στο εξωτερικό, σε κάποια χώρα που οι γκέι και άτομα με HIV απαγορεύονται να ζουν εκεί. Αυτός ο φίλος έπρεπε να κάνει στην χώρα που μένει εξετάσεις για τον HIV ώστε να του ανανεώσουν την Visa του, λόγω του ότι έληγε, και έτσι ήρθε για λίγες μέρες Ελλάδα και έκανε εδώ τις εξετάσεις ώστε να τις επαναλάβει όταν πάει εκεί, σε περίπτωση που του βρουν ότι έχει HIV να ξέρει τι να κάνει.

Αυτός ο φίλος μου δεν ξέρει ότι είμαι οροθετικός, του το έχω κρύψει. Έχει τύχει να αναφερθούμε στο HIV κάποιες στο παρελθόν και μίλησε με τρόπο ας το πούμε άσχημο για αυτό το θέμα και φυσικά τότε σκέφτηκα ότι καλά κάνω και δεν το λέω ούτε στον κολλητό μου. Γιατί θα με διώξει από δίπλα του αμέσως και θα θεωρεί ότι έκανα σεξ χωρίς να με ενδιαφέρει η ζωή μου.

Τελικά έκανε τις εξετάσεις του εδώ και περίμενε τα αποτελέσματα. Τις εξετάσεις τις έκανε σε ιδιωτικό διαγνωστικό και όχι σε νοσοκομείο. Μου έλεγε ότι δεν θα έχει κάτι γιατί δεν έκανε κάτι επικίνδυνο με κάποιον, αλλά πρέπει να προσέχει γιατί αν έχει κάτι και το μάθουν εκεί που μένει, θα τον συλλάβουν και θα τον απελάσουν και θα το μάθουν όλοι οι συνάδελφοι και φίλοι που έχει εκεί και μπορεί η εταιρεία που δουλεύει να τον δυσφημίσει σε μελλοντικές εταιρείες που μπορεί να θελήσουν να πάρουν συστάσεις από αυτούς.

Έφτασε η μέρα να πάμε να πάρει τις εξετάσεις του. Τον πήγα εγώ με το αμάξι. Δεν πήγα μαζί του μέσα, απλά τον περίμενα στο αμάξι. Καθυστερούσε αρκετά, έβλεπα άλλους που ήρθαν πολύ μετά από εμάς να έχουν τελειώσει και ο φίλος μου ακόμα. Μου πέρναγε από το μυαλό μήπως και του έχουν βρεί τίποτα και του μιλάνε. Δεν πίστευα όμως ότι μπορεί να είχε HIV γιατί λόγο δουλειάς και από ότι έλεγε πρόσεχε.

Τελικά τον βλέπω να βγαίνει από την είσοδο του κτιρίου και πρόσεχα πολύ να δώ το πρόσωπό του μήπως και καταλάβω κάτι άλλο από αυτό που θα μου πεί όταν έρθει στο αμάξι. Τον έβλεπα νορμάλ, όπως όταν μπήκε. Γιατί άργησε όμως να βγεί?

Έρχεται στο αμάξι και μπαίνει μέσα. Ετοιμάζομαι εγώ να βάλω μπρός θεωρώντας ότι όλα είναι μια χαρά, όταν γυρνά και μου λέει:

– (το όνομά μου), έχω AIDS.

Και βάζει τα κλάματα.

Θεέ μου, πρώτη μου φορά βρίσκομαι με κάποιον που μόλις το έχει μάθει. Τι να κάνω? Να του πώ για μένα? Πώς θα το πάρει? Αν του το πώ θα ηρεμήσει ή θα τρελαθεί περισσότερο?

Γυρνά και μου λέει ότι η ζωή του έχει τελειώσει εδώ και ότι θέλει να αυτοκτονήσει. Έχει χάσει αυτομάτως την δουλειά του, τους φίλους του, τον τρόπο ζωής του, την οικογένειά του, τα ανίψια του, την υγεία του, την ζωή του.

Του λέω:
– Πές μου ότι με δουλεύεις τώρα και μου κάνεις πλάκα ότι έχεις HIV?

Και μου λέει:
– Όχι, δές και τις εξετάσεις.

Όντως είχε.

– Πρώτα από όλα ηρέμησε, του λέω. Πλέον το HIV δεν είναι θανάσιμη αρρώστια και ζείς μία φυσιολογική ζωή. Το μόνο που πρέπει να δείς είναι πώς θα φύγεις από εκεί που δουλεύεις και μένεις και θα γυρίσεις πίσω στην Ελλάδα. Δεν είσαι μόνος σε αυτό και το ξέρεις.
– Τι μου λές ρε (το όνομά μου)? Σου λέω, τελείωσαν όλα. Η ζωή μου καταστράφηκε, θα πεθάνω.
– Δεν θα πεθάνεις, μια χαρά ζωή θα ζείς, άκουσέ με. Το έχω ψάξει το θέμα και δεν είναι έτσι όπως φαντάζεσαι.

Δεν είχα πάρει ακόμα απόφαση να του το πώ. Δεν ήξερα τι να κάνω.

Αυτός συνέχιζε να κλαίει σαν μικρό παιδί και σκεφτόμουν ότι στο μυαλό του στριφογυρίζει όλη η ζωή του και επικρατεί ένα χάος με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σκεφτεί λογικά.

Δεν ξέρω αν χαίρομαι που θα μπορεί να μάθει πλέον ο κολλητός μου για μένα ή αν στεναχωριέμαι που άλλος ένας άνθρωπος έγινε οροθετικός.

Τον έβλεπα σε αυτήν την κατάσταση και σκεφτόμουν τι πέρασα εγώ που δεν είχα κανέναν να με βοηθήσει όταν το έμαθα. Ήμουν μόνος και χωρίς γνώσεις επάνω στο θέμα. Που αν δεν μίλαγα με έναν οροθετικό από το internet μετά, θα είχα αυτοκτονήσει σίγουρα. Φοβάμαι μην τον αφήσω και πάει και κάνει καμιά τρέλα ενώ θα μπορούσα να του είχα μιλήσει.

– (το ονομά του), είμαι και εγώ οροθετικός.

Συνεχίζετε….