Έχω αναφέρει πολλές φορές στα άρθρα μου ότι ο HIV μπορεί να μην είναι πλέον τόσο θανατηφόρα ασθένεια, αλλά είναι τρομερά ψυχοφθόρα και θα σας δώσω ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ.
Όπως θα ξέρετε (αν έχετε διαβάσει όλα μου τα άρθρα) κανείς στην οικογένειά μου δεν ξέρει ότι είμαι οροθετικός, το ίδιο ισχύει και με την δουλειά μου και με τους φίλους που είχα πρίν μάθω ότι είμαι οροθετικός.
Σε ότι αφορά την οικογένειά μου, αυτό έχει σαν συνέπεια να αγχώνομαι πολύ με το τι θα γίνει αν χρειαστεί να πάω έκτακτα στο νοσοκομείο (ποίος θα με πάει στο νοσοκομείο, ποιος θα είναι εκεί μαζί μου, ποιος θα με βοηθήσει κτλ), τι θα γίνει αν δεν μπορέσω να πάω να πάρω τα φάρμακα μου για τον επόμενο μήνα, τι θα γίνει αν ταξιδέψω στο εξωτερικό ή ακόμα και στην Ελλάδα και μου συμβεί κάτι?
Σε ότι αφορά τώρα την δουλειά μου: πώς θα δικαιολογηθώ όταν αργώ να πάω στην δουλειά μία φορά τον μήνα επειδή περιμένω να ανοίξει το φαρμακείο του νοσοκομείου ώστε να πάρω τα φάρμακα για τον επόμενο μήνα, τι θα γίνει αν πάθω κάτι στην δουλειά μου (σε ποιο νοσοκομείο θα με πάνε και πώς τους λένε να με πάνε στο συγκεκριμένο νοσοκομείο που παρακολουθούμαι), πώς θα δικαιολογηθώ όταν χρειάζομαι εγώ να πάω στο νοσοκομείο για κάτι που έχω και πρέπει να με δει η γιατρός μου και πρέπει να λείψω από την δουλειά, πώς θα δικαιολογηθώ όταν θα πρέπει αργήσω γιατί πρέπει ανά 4 μήνες να κάνω εξετάσεις αίματος στο νοσοκομείο μου για να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκομαι, και διάφορα άλλα τέτοια?
Το πρόσφατο παράδειγμα που σας έλεγα είναι το εξής:
Την Πέμπτη που μας πέρασε ήμουν κανονικά στην δουλειά μου. Το μεσημέρι φάγαμε με τους συνάδελφους όπως τρώμε κάθε μεσημέρι μαζί. Μετά το φαγητό με έπιασε ένας δυνατός πόνος χαμηλά στην κοιλιά, στην δεξιά πλευρά και ένιωθα όλη την κοιλιά μου να είναι πρησμένη.
Παραπονέθηκα στην συνάδελφο ότι με πονάει η κοιλιά μου πολύ και ότι αν την Παρασκευή το πρωί ξύπναγα και ακόμα με πόναγε η κοιλιά μου θα πήγαινα στο νοσοκομείο να με δεί ένας γιατρός (αυτό το είχα και σαν δικαιολογία για να πώ την αλήθεια γιατί έπρεπε έτσι και αλλιώς να πάω στο νοσοκομείο μου για να πάρω τα φάρμακα για τον επόμενο μήνα αφού μου είχαν τελειώσει).
Το απόγευμα γύρισα στο σπίτι και η κοιλιά μου ακόμα με πόναγε.
Μέχρι να πέσω για ύπνο, ο πόνος δεν είχε ελαττωθεί.
Την άλλη μέρα το πρωί που ξύπνησα, ο πόνος ήταν ακόμα ίδιος. Οπότε και πήγα στο νοσοκομείο μου και για να με εξετάσει η γιατρός μου στην κοιλιά που πόναγα αλλά και για να πάρω και τα χάπια για τον επόμενο μήνα αφού την Παρασκευή μου είχε μείνει μόνο ένα χάπι.
Το προηγούμενο βράδυ όμως άργησε να με πάρει ο ύπνος γιατί είχα μπεί στο internet και έψαξα να βρώ τι μπορεί να είναι αυτός ο πόνος στο συγκεκριμένο σημείο. Αυτό που εύρισκα ήταν ότι μάλλον είχα σκωληκοειδίτιδα.
Ήδη άρχισαν οι σκέψεις και το άγχος. Σκεπτόμουν: αν μου πούν ότι έχω σκωληκοειδίτιδα και ότι πρέπει να μπώ στο χειρουργείο, θα πρέπει να το μάθουν οι γονείς μου και τα αδέρφια μου και θα έρθουν να με δούν. Το άγχος μου ήταν ότι θα με είχαν σε συγκεκριμένη αίθουσα που έχουν τους οροθετικούς και φοβόμουν ότι με κάποιον τρόπο θα το μάθουν ότι είμαι και εγώ οροθετικός και έτσι θα αποκαλυφθώ (το ίδιο φοβόμουν ότι θα γίνει και με τους συνάδελφους που μπορεί να με επισκεφτούν στο νοσοκομείο αν κάνω την εγχείρηση).
Τελικά με εξετάζει η γιατρός μου και μου λέει ότι όντως εκεί που πονάω είναι σκωληκοειδίτιδα αλλά θα πρέπει να με δεί ένας χειρουργός. Και με στέλνει σε έναν χειρουργό του ίδιου νοσοκομείου να με εξετάσει.
Με εξετάζει και αυτός και μου λέει ότι είναι μάλλον σκωληκοειδίτιδα αλλά επειδή δεν έχω πυρετό μπορεί να μην είναι σοβαρό ώστε να χρειαστεί να κάνουμε χειρουργείο και ότι έπρεπε να μου πάρουν αίμα για να δούν αν τα λευκά μου είναι αυξημένα (σημείωση: ο χειρουργός ήξερε ότι είμαι οροθετικός).
Με έπαιρνε από την δουλειά μου η συνάδελφος να δεί πώς είμαι και να μάθει τι γίνετε και τις έλεγα ότι περιμένουμε τις εξετάσεις για να δούμε αν πρέπει να μπώ χειρουργείο ή όχι.
Περιττό να σας πώ ότι όσο έβλεπα ότι μάλλον είναι σκωληκοειδίτιδα σκεφτόμουν πάλι όλα αυτά που σκεφτόμουν και το προηγούμενο βράδυ και αγχωνόμουν πιο πολύ.
Μέχρι να βγούν οι αιματολογικές εξετάσεις, πήγα να μιλήσω ξανά με την γιατρό μου. Την ρώτησα αν χρειαστεί να κάνω εγχείρηση αν θα την κάνω στο ίδιο νοσοκομείο και μου είπε φυσικά. Μετά την παρακάλεσα αν γίνετε, αν κάνω εγχείρηση να μην μάθει κανείς (γονείς, φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες) από αυτούς που θα έρθουν να με δούν, ότι είμαι οροθετικός και μου είπε αυτό εννοείτε. Θα με προστατέψουν και ότι χρειάζεται να πούν θα το πούν μόνο σε μένα.
Τότε μπορώ να πώ ότι σε ένα μικρό βαθμό το άγχος μου ηρέμησε, αλλά δεν εξαφανίστηκε.
Όταν πέρασαν οι δύο ώρες που έπρεπε να περιμένω για να βγούν οι εξετάσεις, με κάλεσε η γιατρός μου και μου είπε ότι τα λευκά μου δεν είναι αυξημένα και ότι δεν χρειάζεται ΑΚΟΜΑ να κάνω εγχείρηση. Φυσικά πήγα και τις εξετάσεις στον χειρουργό για να τις δεί και αυτός και μου είπε το ίδιο πράγμα. Μου είπε όμως ότι αν ανεβάσω πυρετό ή συνεχίσει να με πονάει η κοιλιά μου να πάω πάλι πίσω για να μπώ χειρουργείο. Οπότε μπορεί εκείνη την στιγμή να ηρέμησα πλήρως αλλά ο φόβος ακόμα υπήρχε.
Τελικά η κοιλιά μου με άφησε από μόνη της την Κυριακή.
Θα μου πείτε, «Σιγά δεν έπαθες και τίποτα. Αφού όλα πήγαν μια χαρά.». Φυσικά και όλα πήγα ευτυχώς μια χαρά. Δεν φοβάμαι να μπώ να βγάλω την σκωληκοειδίτιδά μου. Φοβάμαι μην αποκαλυφθεί έστω και καταλάθος το μυστικό μου στου συγγενείς, φίλους ή στην δουλειά μου.
Το να καλύπτεις για 3 και χρόνια κάτι τέτοιο θέλει πολύ προσπάθεια, τύψεις, κουράγιο, δύναμη.
Έχω σκεφτεί ότι μερικές φορές θα μου ήταν πάρα μα πάρα πολύ χρήσιμο να ήξεραν οι γονείς μου τι έχω ώστε να με βοηθούσαν μερικές φορές σε ότι έχει σχέση με το νοσοκομείο μου, όπως το να πάνε να μου πάρουν τα φάρμακα αντί για μένα ώστε να μην αργώ μία μέρα κάθε μήνα στην δουλειά και να βρίσκω δικαιολογίες του τύπου «Δεν άκουσα το ξυπνητήρι και με πείρε ο ύπνος» ή «Μου έκλεισαν το αμάξι και περίμενα να έρθει να πάρει ο άλλος το δικό του για να μπορέσω να έρθω» και διάφορα τέτοια.
Ευτυχώς, αυτή την φορά όλα πήγαν μία χαρά. Αλλά τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνουν συχνά με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να λέω συνέχεια ψέματα στην οικογένειά μου και στην δουλειά μου.
Και όλα αυτά για έναν και μόνο λόγο. Γιατί το HIV είναι μία αρρώστια που κολάει από άνθρωπο σε άνθρωπο και δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση και πληροφόρηση και όλοι φοβούνται όχι μόνο να σε ακουμπήσουν ή να βρεθούν στον ίδιο απλά χώρο μαζί σου και να αναπνέουν τον αέρα που αναπνέουν μήπως και κωλύσουν, αλλά φοβούνται και να σε κοιτάξουν ξέροντας ότι είσαι οροθετικός. Με αποτέλεσμα φίλοι και συγγενείς να σε εγκαταλείπουν, από την δουλειά να σε διώχνουν και διάφορα άλλα ψυχοφθόρα και άσχημα πράγματα.
Μακάρι να μην φοβόμασταν όλα αυτά τα πράγματα που μέσα μας, μας καταστρέφουν.
Για το μεγαλύτερο ποσοστό από εμάς τους οροθετικούς, αυτός είναι ο μεγάλος μας φόβος και το μεγάλο μας άγχος, και όχι ο θάνατος.
Ο HIV στην ζωή μου 